ในโลกของหนังใหม่ในสมัยนี้ต้องบอกเลยขอรับว่าเป็นสิ่งที่น่ารื่นรมย์อภิรมย์ใจมาก เนื่องจากเชื่อไหมครับผมว่าในประเทศชาติกระผมนั้นมีหนังใหม่คุณภาพออกให้ชมกันทุกวัน วันละหลายๆ เรื่อง ทั้งหนังที่เข้าฉายในโรงภาพยนตร์ หนังแผ่นเกรด B พร้อมกับเกรด C ประกอบไปถึงหนังใหม่สไตล์ละครซีรีย์ที่ผลิตสำหรับป้อนให้กับช่องโทรทัศน์และเคเบิ้ลทีวีจนกระทั่งจึงมักบอกว่าถึงแม้ข้าพเจ้าจะก็จะเป็นคนที่ชอบดูหนังใหม่ๆ อย่างเป็นจริงเป็นจังแล้วแต่หากพบแบบนี้ก็ยังดูไม่จบสิ้นเหมือนกัน

               แน่นอนขอรับกระผมว่าหนังที่ผลิตมาเพื่อจะคนได้ชมนั้นส่วนใหญ่จะจะทำเพื่อให้รายได้คือยุทธวิธีไม่ว่าจะอาจเป็นรายได้จากค่าโฆษณา รายได้จากสปอนเซอร์ ผู้ส่งเสริม ประกอบไปถึงรายได้จากการจัดจำหน่ายตั๋ว แต่ผมเองก็เชื่อว่าคงมีหนังอีกไม่น้อยเลยทีเดียวที่ทำขึ้นมาเพื่อจะ “เอากล่อง” หลากหลายกว่า “เอาเงิน”

               หนังที่ “เอากล่อง” ที่เราว่านี้ก็คือหนังชนิดที่ว่าเป็นหนังไม่ใช่ในกระแสความนิยม ไม่ใช่หนังตามเทรนด์ตลาดที่สร้างกันเกลื่อนกลาด แต่ส่วนใหญ่จะต้องจะน่าจะเป็นหนังชนิดสะท้อนสังคม เสียดสีชุมชน หนังรูปแบบอินดี้ที่โชว์ฝีมือในการทำหนังคือขั้นตอนซึ่งก็ย่อมยอมรับขอรับว่าบางครั้งตัวหนังเองก็ยากเกินกว่าคนทั่วไปจะจะเข้าใจเนื่องจากต้องมีการตีความอีกมามาย ดังนั้นหนังเหล่านี้จึงย่อมจะน่าจะได้แต่เพียงรางวัลจากสถาบันต่างๆนาๆ มากมายยกเว้นรายได้ที่สวนกระแสกับทุนที่ลงไปแต่ถ้าจะก็จะถามว่าขาดทุนหรือไม่ไม่คงตอบได้ว่าไม่ขาดทุนอย่างแน่นอนเพราะเพราะว่าในกลุ่มหนังประเภทนี้ก็ยังมีกลุ่มคนที่ชื่นชอบอยู่บ้างแม้จะจะเป็นส่วนน้อยก็ตามที